om te (glim)lachen

  • Nicolette

    Collega: “En als jullie dan in China zijn en al die kindertjes zien, mogen jullie dan wel het mooiste kindje uitzoeken? Je zult maar een lelijk kindje krijgen en anderen uit de groep een mooi kindje. Ik denk dat jullie dan echt balen en erg jaloers zijn op die andere mensen!”.

    Zucht…….

  • blij

    Hey Bianca,

    Die van jou, over de chocolade melk, ga ik echt onthouden hoor!

    Geweldig!!!

  • Corneli

    Leuk al die uitspraken!

    Ik heb er ook nog 1;

    Mevrouw in een winkel tegen onze 4-jarige dochter: Waar kom jij vandaan? Onze dochter: uit Amersfoort!

    groetjes, Corneli

  • pepe

    Geweldig, al die opmerkingen…..

    maar kunnen jullie je voostellen dat ik (als wachtende adoptiemoeder) me soms in moet houden om niets te zeggen………………….

    Als ik een moeder zie met een overduidelijk anders getint kindje, denk ik nog; hoe zou de vader zijn?

    Als ik een vader én moeder zie met een ander getint kindje, denk ik; zouden die ook?????

    Zou ik het vragen?

    Nee, zo ben ik niet, zou ik zelf wellicht ook niet op prijs stellen,

    maar eigenlijk vind ik het geweldig en zou ik het liefst willen zeggen;

    oh, wat een prachtige zoon/dochter heeft u!

    Van de week nog, mama met een kroeskopje van een jaar of twee. Twee stralende ogen, prachtig rastahaar…………… de rest heb ik niet gezien want toen stond ik al verliefd te zwijmelen

  • Jolanda

    hoi Pepe,

    Volgens mij kun je er best naar vragen. Wat vervelend is is de manier waarop er soms gevraagd wordt, verder is het volgens mij lang niet altijd bezwaarlijk als er naar gevraagd wordt.

    En dat hoge schattigheidsgehalte kennen we… we hadden het al met onze oudste (nu 4 jaar en inderdaad bruin en kroeshaar), maar zeker nu met onze jongsten (nu 15 maanden, ook bruin en kroeshaar). En het is helemaal niet erg dat mensen daar wat over zeggen, hoewel het voor ons net zo normaal is als blanke kinderen met blond haar en blauwe ogen.

    Waar wij ons nog wel eens aan storen zijn de onbeschaamde vragen naar de achtergrond van de kinderen (reden van afstand, etc.). Maar je word er vanzelf goed in om creatieve antwoorden te geven. En zo'n onderwerp als dit geeft weer nieuwe impulsen daaraan…. ;-).

    groeten,

    Jolanda

  • blij

    Tja Pepe, wat jij beschrijft als wachtende moeder, heb ik zelfs nog als moeder van 2 heerlijke Chinese schonen hoor. Ook ik kijk naar de ouders en kindjes en heb dezelfde gedachten. Kijk ook welke vader of moeder erbij loopt. Laatst was ik aan het boodschappen doen en zag een moeder lopen met een heel klein Chinees meisje. Op dat moment had ik onze dochters niet bij me en keek ik ook naar haar en haar prachtige dochtertje. Die moeder zat me aan te kijken met een blik van “heb je niet wat beters te doen dan naar mijn kind te kijken”. Ik heb me toen direct verontschuldigd en vertelde toch maar dat wij ook 2 dochtertjes hebben uit China en haar blijk in de ogen veranderde direct. Op dat moment twijffelde ik heel erg om het te zeggen of dat ik toch maar door zou lopen. We hebben nog even heel gezellig zitten te kletsen over de meiden.

    Het rare is dat wij met “andere ogen” naar al deze beeldschone kindertjes kijken, maar dat de andere moeder dat niet kan zien en inderdaad denkt dat ze weer “bekeken” worden.

    Dus gewoon toch maar zeggen en vragen.

  • hannekevw

    Het grappige is dat je eigen perceptie daarin ook verandert. Omdat ik veel in de Chinese buurt rondwandel krijg ik elke keer wel reacties van Chinezen, daar raak je helemaal aan gewend. Toen ik een keer daar in de buurt een broodje zat te eten, zonder mijn zoontje, en er twee Chinese mannen naast me zaten, was ik helemaal verbaasd dat ze nergens op reageerden. Zagen ze niets aan me?

  • braber

    Hallo,

    je merkt al snel aan iemand of hij/zij het uit nieuwsgierigheid vraagt of niet. Toen we onze zoon nog maar net hadden, kwamen we een vrouw tegen. Zij zat in een rolstoel en kon zo niet direct in onze kinderwagen kijken. (ze zag ons natuurlijk nog wel stralen) Beleeft vroeg zij welk wondertje we bij ons hadden. Toen we in gesprek kwamen, bleek dat zijzelf jaren geleden twee kindertjes had geadopteerd. Met haar hadden we inderdaad een leuk gesprek.

    Maar als je dan aan de kassa staat en de cassiere zegt lief dat je kindje een schoonheid is en vraagt dan “heel beleeft” of je met een grote neger bent getrouwd of dat hij via adoptie bij je is gekomen……. tja dan overvalt me dat soms nogwel.

  • braber

    Enige tijd geleden liepen we in een winkel in Leeuwarden. Toen ons zoontje even gezellig de benen nam, stond er ineens een klein ander (blank) jongentje voor hem. Het kindje schrok zo, kreeg grote bange ogen,deinsde naar achteren en renden van schrik weg. Het arme kind had blijkbaar nog nooit zo'n mooi bruin kindje gezien. En ons zoontje….. die dribbelde rustig verder.

  • linda

    Onbeschofte vraag: onbeschofte vraag terug.

    Toen wij pas met ons Chinese meisje in Nederland waren en in de wachtkamer van de huisarts zaten te wachten vroeg een vrouw aan mij:

    “Mag ik wat vragen?”

    “Dat doet u al”, zei ik mat.

    “Zo'n kind adopteren, hoe duur is dat nou?”

    “Mag ik u dan wat vragen voordat ik antwoord geef?”

    “eh, ja hoor”

    “Heeft u kinderen?”

    “Ja”.

    “Hoevaak heeft u moeten naaien met uw man om het kind te verwekken?”

    “Zoiets vraag je toch niet? Dat is te intiem! ” riep de mevrouw uit.

    “Precies”, zei ik.

    haha.