om te (glim)lachen

  • Nathalie

    Ik lig echt helemaal dubbel hier hihi

    Ik liep ooit met mijn moeder in de stad met: een frans logeetje (Afrikaans), nog een frans logeetje (Algerijns) en een oppasbaby (halfbloedje) Nou werkelijk, je ziet ze van de een naar de ander kijken en denken…

    En dan komen de vragen in de lift. “Ach, wat een mooie kindertjes!” Ik antwoord altijd heel trots met: “Jazeker!” “Het is wel leuk om zo jong al 3 kinderen te hebben zeker?” Jazeker, ik geniet met volle teugen van ze!"

    Dan hoop ik dat ik na deze vraag de lift uitkan… Want de volgende vraag is: “Hebt u een buitenlandse man?” Tja, en aangezien ik niet wil liegen! En dan val ik van mijn trotse wolkje haha

  • Bine

    Hi hihi, hubbie kijkt bij elk echtpaar met gekleurde kindjes verlangend om ‘kijk, Bien, die hebben ook geadopteerd’ (en dat op luid-genoege-toon dat de ander het kan horen..). Ik heb het íets minder, hij is al genoeg voor twee ;-)

    Misschien moeten we een button maken die door mede-adoptieouders (al dan niet in spé) herkenbaar is!

    En in het kader van ‘geweldige’ opmerkingen:

    - kan je ze niet zelf maken dan? moet ik even helpen? (op buurtfeest door iets te vruchtbare buurtman)

    - waarom zou je je andermans ellende op de hals halen? (door moeder van 5 kinderen… je vraagt je af of Jeugdzorg ingeroepen moet worden..)

    - je blijft het wel je hele leven zien hoor! (door collega)

    En écht geweldig:

    - als het kindje dan verdrietig is omdat hij zijn mama en papa mist, dan wil ik wel komen helpen troosten hoor! (nichtje van toen 7)

    - is jullie kindje er nu nog niet? Papa, als wij op vakantie gaan, kunnen we dan oom en tantes kindje meenemen? (neefje, 5)

    greetz,

    Bine

    mel schreef:

    >

    > Herkenbaar !

    >

    > Ik heb dat ook, het liefst wil ik die mensen

    > aantikken/aanhouden en dan zeggen of roepen 'wij gaan ook

    > adopteren !!'

  • Kim

    Ook ik krijg af en toe opmerkingen als mensen weten dat wij een procedure gestart zijn…

    “ wat voor een neem je er? ” aldus een meelevende collega

    “ zo'n lief klein chineesje is ook gewoon te schattig”

    “ waarom duurt het zo lang dan, is het zoiets van wie het eerst komt wie het eerst maalt?”

    En dan de klapper van de week:

    “ Kost een adoptie zoveel geld? Ik lever ze voor de helft, He he he”

    Ik ga er maar van uit dat men niet beter weet, maar als het moment daar is dat wij een kindje krijgen hoop ik dat ik er nog steeds zo “ luchtig” mee om kan gaan

  • bonnie

    Ik vond deze draad. Vond het wel leuk om hem weer te openen. Ik kan er zelf nog een paar aan toevoegen. De meest botte opmerkingen:

    1. Voor 30.000 euro accepteer ik geen gebreken.

    2. Kun je er nog vanaf

    3. Worden haar kinderen ook gehandicapt? (terwijl ons kindje eigenlijk niets heeft)

  • bonnie

    Oh ja en deze:

    Nou hoeven jullie nooit meer aan een goed doel te geven.

  • Nannie

    Vrienden van ons hebben een geadopteerde dochter.

    Zij kregen pas de (hele mooie) opmerking dat zij qua uitstraling en energie precies op haar (adoptie)ouders lijkt.

    Wat ik overigens alleen maar kon beamen toen mijn vriendin dat vertelde.

  • Saskia

    Wij zijn in afwachting van het gezinsonderzoek en ik lees hier graag mee!

    Moet soms echt lachen om de opmerkingen, maar anderen zijn gewoon tenenkrommend…

    Ik ga er maar vanuit dat dit vooral uit onwetendheid is dat mensen van die achterlijke dingen vragen ;)

    Nog heeeel even over het aaien over de haartjes (vreemd voorbeeld.)

    Wij hebben een chocoladebruine labrador, en toen die nog heel klein was,

    was zijn aaibaarheidsfactor ook erg hoog. Nu nog steeds, maar het is toch ‘een GROTE hond’

    Als je dan met een kleine puppy loopt duiken er ook steeds mensen op af.

    vráág het dan eerst even.

    Of maak even contact met mij.

    Mensen die me anders nooit aankeken die doken nu gelijk op die hond.

    De eerste keer is het leuk,

    maar na de 30e keer was ik er wel klaar mee!

    En ik kan me levendig voorstellen dat dit ook zo is met alle goedbedoelde vragen en adviezen die je krijgt als je met een adoptiekindje over straat loopt.

    Als jullie blijven schrijven

    blijf ik lezen :D

  • Ri.65

    Ook hier nog een:

    Ik loop met mijn dochtertje van toen twee (denk ik) in de supermarkt. Mijn dochtertje zit in het stoeltje van het winkelwagentje. Loopt er een mw. met rollator net steeds achter ons aan en zie haar wel steeds kijken. Ik winkel gewoon door en loop door naar de kassa om af te rekenen. Tja jullie raden het al. Ze staat weer achter me. Al knikkend met haar hoofd naar het winkelwagentje vraagt ze me: “wat kost nou zoiets?” Ik kijk in mijn wagentje en dacht dat ze een van mijn producten bedoeld'. 'Nee", zegt ze, al knikkend naar mijn dochter. De krulspelden die ze in had knikten mee. (gek he dat je die details nog zo goed weet)

    Heb haar denk ik heel dom aangekeken eerst. Maar ik kwam al gauw bij mijn positieven. DAT, ook knikkend naar mijn dochtertje, vertelde ik de mw, kost een heleboel liefde.

    “nou ja” antwoorde ze kattig, “dat bedoel ik niet”.

    Nou ik lekker wel dus!

  • geadopteerde

    toen ze bij mij op het werk hoorden dat ik een kind zou krijgen (adopteren) kwam er een aantal mensen naar me toe om me te feliciteren. Ik dacht wat leuk…later vroeg iemand: hoeveel maanden ben je nu? Ik dacht dat hij een grapje maakte en zei: nou 9 maanden. De ogen rolden uit zijn kassen (ik ben namelijk nogal dun). Echt waar zei hij?

    Even viel het kwartje niet, later begreep ik dat hij niet wist dat ik zou adopteren. Ik zei: nee we gaan dus adopteren.

    Toen zei hij: oh…euh, en ik ging je nog wel feliciteren…

    weer later:

    euh, maar dat kan nu eigenlijk ook wel..

  • geadopteerde

    Overigens, toen ik - zelf geadopteerd - op mijn 21e de Randstad Scriptieprijs won…vroeg degene in de jury:

    Hoe lang bent u al in Nederland? Want u spreekt en schrijft zo foutloos Nederlands.

    PARDON…………………….(mijn naam is 100% Nederlands, maar daar had hij zeker ook overheen gelezen)

    Mijn vader feliciteerden toen met ‘zijn vrouw’

    En toen ik met mijn eveneens Aziatische vriendin (in NL geboren) en onze twee Hollandse vriendjes in de Ardennen ging ontbijten zei de heer des huizes van een nogal chique landhuis terwijl hij naar de mannen keek: Ze spreken wel goed Nederlands he (uitgesproken op zijn Belgisch)