Als ik de pijn voor de geest haal die ik om me heen zie bij aao's over het onderwerp ongewenst kinderloos zijn, tijdens de VIA, bij vrienden uit het adoptieproces, als ik lees over rouwverwerking in het VIA handboek, dan trek ik mij dat zeer aan. Maar ik merk echt een duidelijk verschil dat de acceptatie van het niet binnen mijn eigen relatie kinderen kunnen krijgen, zich heeft afgespeeld rond de tijd dat ik uit de kast kwam. Dat creeert wat afstand en eelt en dat maakt echt verschil, zeker als je de raadsgesprekken en de VIA door gaat. Als je dan nog vol verdriet zit en de raadsmedewerker je op de man af vraagt aan te tonen dat je sterk genoeg bent om de volgende stap te zetten, is erg heftig heb ik meerdere malen uit eerste hand vernomen.
Een meer praktisch punt is dat als je langer de tijd hebt gehad, je ook jonger een besluit kunt nemen. Ook dat lijkt mij een voordeel gezien de leeftijdseisen en wachttijden in het adoptieproces.
Uiteraard heb je volkomen gelijk waar je wijst op de groep ouders die niet adopteert om reden van ongewenste kinderloosheid.
Nog een niet eerder genoemd voordeel: vaak wordt aangehaald dat het voor een kind een extra belasting is om naast geadopteerd te zijn, ook nog 2 papa's te hebben. Maar als het gaat om “anders zijn” en daarmee om gaan, kunnen we in ieder geval op ervaring bogen, en dat gaat helpen ons kindje weerbaar te maken.