Die theoretische artikelen zijn feiten mbt misstanden. Ik kan me bijzonder slecht inleven in mensen die zulke informatie niet lezen (al dan niet mbv een vertaalmachine), het gaat wellicht om het gruwelijke lot van je eventuele toekomstige kind en zijn/haar ouders. Het is toch geen auto (“de buurvrouw zegt: hij rijdt wel lekker” )?
En mocht je geen wijs worden uit de enorme bergen informatie: dan zoek je toch mensen die je daar wegwijs in kunnen maken? Dat heb ik ook gedaan destijds. In ons geval: liefst niet emotioneel gebonden personen. Op zijn Jip-en Janneke's toch even de vergelijking met een auto: niet een Fiat-fan, maar een werknemer van de Wegenwacht.
Praktische ervaringen en verhalen van Nederlandse ouders die uit dat land geadopteerd hebben? En die bestaan dan uit? Lengte procedure? Aantallen “wachtende” kinderen in tehuizen? Inside information over betrouwbaarheid van procedure? Of wat bedoel je precies?
Ik probeer het bespreekbaar te maken. En doe wat dingen achter de schermen.
Succesverhalen mbt kinderhandel? Eeeh… landen zijn gesloten, of hebben hun procedures op de schop gegooid (HAV/ meer domestic adoptie) (stuk minder aan te verdienen en veel arbeidsintensiever, dus men staat niet te springen). Als het aanbod stopt, stopt ook de vraag, en daarmee de incentive om nog meer kinderen te ronselen. Men heeft berekend dat inmiddels voor ieder adoptabel (jong NSN-) kind in de wereld 40 ouderparen wereldwijd in de rij staan. De wachtlijsten zijn niet voor niets zo lang. Helaas zijn er altijd wel individuen die dat specifieke gewenste aanbod willen/kunnen opschroeven. Tegen een redelijke vergoeding vanzelfsprekend. Sluit vervolgens een land, of neemt de domestic adoptie toe, dan verhuist de adoptiekaravaan naar nieuwe gronden.