Hoe (on)realistisch zijn wij?

Ik wil wel even ingaan op het stukje over leeftijd van kinderen. Mijn kids waren 5.5 en 7,5 jaar oud toen wij ze op mochten halen en ik zie dat eerder als een plus dan als een min. Ze hebben duidelijke herinneringen aan hun eerste levensjaren en ik zie dat als een voordeel. Ik ken genoeg gezinnen met kinderen die op heel jonge leeftijd zijn geadopteerd en die zich altijd afvragen hoe hun ouders waren, hoe hun land van herkomst was, hoe hun leven vòòr aankomst in Nederland was. Mijn kinderen weten hoe het was en weten wie hun ouders daar zijn. Wij praten daar vaak over en de ouders maken daardoor deel uit van ons dagelijks leven. Bij kinderen die die herinnering niet hebben zie ik vaak gebeuren dat het een soort zwart gat wordt waar psychische problemen door kunnen ontstaan. Het hoeft dus helemaal geen voordeel te zijn dat ze heel jong zijn bij aankomst.

Verder hebben wij eigenlijk weinig nadelen ondervonden van het feit dat ze al zo “oud” waren bij aankomst. Tuurlijk is het lastig met school en kost het qua taal wat meer energie dan een kind dat als baby hier komt maar dat is allemaal te overzien, daar zijn allemaal hulpmiddelen voor en wij noch de kinderen hebben dat als een echt probleem ervaren.

En verder kan ik me aansluiten bij wat anderen al hebben gezegd, jong of oud, adoptiekinderen hebben allemaal een bagage, ze zijn namelijk allemaal uit hun geboorte-omgeving gehaald om in een ander land, andere cultuur en bij andere ouders hun leven voort te zetten. Voor een groot deel van de kinderen (hoe gezond ook) betekent dat dat ze uiteindelijk toch een soort van special need kind zullen zijn. Dat is iets wat je je van tevoren goed moet realiseren. De special need die het geadopteerd zijn met zich mee kan brengen kan een veel grotere impact hebben dan een eventuele (lichamelijke) special need bij voorstel.

Anja1

Marièlle67