Mercy mercy

pepe

07-05-2013 23:28

Je kunt tegenwoordig wel volop ondersteuning krijgen als je het wilt.
Misschien niet tijdens de VIA (is voor ons al even geleden, weet niet in hoeverre dat veranderd is) maar er wordt met de extra bijeenkomst over de veranderde adoptiewereld al voor adoptie ingestoken op wat je te wachtenstaat, in de huidige digitale multimediawereld kun je het bijna alleen jezelf kwalijk nemen als je niet ingelezen bent; informatie is voor iedereen makkelijk te achterhalen via het internet.
Daarnaast wordt je tijdens de VIA gewezen op de pagina van de SAV; adoptie.nl.
Daar kun je naast allerlei folders ook diverse vormen van hulpverlening vinden.
Ik denk dat het heel goed is als je als adoptie-ouder (of eerder nog als aspirant adoptie-ouder) goed nadenkt over je eigen mogelijkheden en ook onmogelijkheden. Adopteren geeft nu eenmaal een kans op een kindje met een zwaardere zorgvraag (lichamelijk of in gedrag) dan je vooraf wellicht zou kiezen. (Die kans loop je trouwens bij het krijgen van een biologisch eigen kindje ook). Jezelf inlezen, kritisch dureven zijn over je eigen kunnen en op tijd (preventieve) hulp inschakelen kan dan het verschil maken. Er bestaat al jaren zoiets als VIB, er is een telefonische advieslijn bij de SAV die dagelijks bereikbaar is, je VGH heeft een nazorgteam, er zijn mogelijkheden bij Basic Trust…. je kunt jezelf zo goed voorbereiden als je zelf wilt/nodig hebt. Als je twijfelt over je draaglast; neem contact op met zo''n advieslijn!
Het voorbeeld vanMercy Mercy is dieptriest; tegelijketijd kun je je afvragen hoe duidelijk het beeld is dat je krijgt in een uur tijd; wat hebben ze achterwege gelaten, wat is er niet gefilmd (of wel gefilmd maar niet getoond?) Wat speelt er verder nog?
En; is het representatief voor adopties in het algemeen. In ttt Talina denk ik dat het beeld niet representatief is; ja, dit gebeurt (net zoals het verhaal met het meisje dat kort na thuiskomst in een pleeggezin terechtkwam) en ja, vast vaker dan een enkele maal in de afgelopen jaren maar heel vaak gaat het ook gewoon goed. Misschien me hulp, ondersteuning, misschien met hobbels op weg naar de volwassenheid maar zoas ook bij anderen genoemd; ook bij biologisch eigen kinderen kunnener problemen optreden. Is het percentage kinderen met problemen onder adoptiekinderen groter? Ja. Is het zo groot dat je kunt spreken van een standaard psychiatrische problemen bij alle geadopteerden? Geloof ik niet zo in. Met de juiste hulp, benadering, en kijken en invoelen in je kind gaan heel veel adopties gewoon goed. Heel verdrietig voor de situaties waarin het mi gaat, is ongelooflijk zwaar en goed om over na te denken… maar laten we wel een realistisch beeld blijven houden; niet te rooskleurig maar ook niet te zwart aub!
flap01

08-05-2013 08:53

Er is inderdaad een overdaad aan hulpverlening beschikbaar maar je moet wel ZELF actie ondernemen. In NL zijn we allemaal gewend dat er automatisch een blik met hulpverleners en subsidies wordt opgetrokken en daarom klagen veel mensen.
Wat hierboven staat is nog maar een fractie van de opvoedondersteuning die er is.
Mirjam1

13-05-2013 09:55

Ik ben het wel eens met de veroordeling van de adoptiemoeder/ouders en de “begeleiding”.
Ik heb de complete versie (94 minuten, inmiddels verwijderd van YouTube) gezien, en de door de VPRO ingekorte versie (57 minuten, de max voor zo'n docu is een uur bij de publieke omroepen).
De adoptieouders hebben de ouders ontmoet, en konden zien dat het geen doodziek echtpaar betrof dat dientengevolge geen aandacht zou kunnen geven aan de kinderen. De adoptiemoeder verhaalde tegen de “therapeut” over de onmacht van Masho om liefde te tonen (volgens mij ook in de verkorte versie), haar onbeholpen manier van het gezicht strelen werd aangehaald. Als je je als adoptieouder een beetje verdiept hebt in de cultuur, kijk bijvoorbeeld eens naar https://www.youtube.com/watch?v=1vupEpNjCuY (Ponijao), of hoe de moeder van Masho Masho's haar invlecht (ook een discussie, mn in de Afro-Amerikaanse gemeenschap: het haar van Masho dat unkempt is in Denemarken, een kind dat zulk intens langdurig lijfelijke verzorging gewend is) dan weet je dat het stevig strelen met de vlakke handpalm en de in onze westerse ogen wellicht onbeholpen manier van verzorgen een heel normale manier van genegenheid tonen is. De conclusie van de “therapeut” dat ze door de ziekte van de ouders waarschijnlijk verwaarloosd zijn en het daarop instemmend knikken van de adoptieouders vond ik zo'n beetje het meest stuitende van de hele film.
Engels praten over en in het bijzijn van de kinderen lijkt me ook niet bevorderlijk voor het opbouwen van vertrouwen.
De scene aan tafel, “dat ze het weer doet”: ik (en meerdere mensen) heb(ben) het stukje een paar keer bekeken, maar ik zie niet wat Masho “doet”. Masho eet al een paar dagen niet, daar maken de adoptieouders zich zorgen over: de straf voor “het doen” is dat ze niet verder mag eten. Zo zijn er talloze voorbeelden te noemen.
Behandeling (door iemand die wel wat van Afrikaanse gebruiken en adoptie weet) of instructie van de adoptiemoeder/ouders zou wat mij betreft meer zoden aan de dijk hebben gezet.
Ik kan weinig begrip opbrengen voor de handelswijze van de adoptieouders. Nu ligt dit ws. ook een beetje aan mijn insteek: ik zou sowieso geen kind kunnen adopteren waarvan de ouders bekend zijn, laat staan als ik ze zou ontmoeten (ook ten tijde van de adoptie waren er voor Westerlingen goedkope aidsremmers te koop in Afrika, bijvoorbeeld…)
Nog zo'n dingetje: de discussie over de betaling van de taxichauffeur en de kofferdrager aan het begin van de film (10 birr is 41 cent, meer kunnen wij niet betalen of iets in die trant): de ouders waren op dat moment al een flink stuk in mijn achting gedaald eerlijk gezegd.
En wat betreft de “bodemloosheid”: “Papa en mama gaan naar de markt, lopen jullie maar even met die mevrouw mee”. Dat was het afscheid, want een afscheid op het vliegveld zou niet goed zijn voor de kinderen. Men houdt het op PTSD. Dat is op de manier waarop de “therapeut” in de film erover sprak iig geenszins te behandelen.
Tot slot: er is een initiatief tot onder meer het herenigen van Masho met haar ouders, in eerste instantie om op zijn minst een ontmoeting te bewerkstelligen.
http://www.indiegogo.com/projects/operation-mercy-mercy-give-ethiopian-mothers-a-voice?c=home
flap01

13-05-2013 10:03

Tenzij je 5 jaar lang hebt meegelopen kan je zulke oordelen niet vellen.
Daarnaast zijn er talloze redenen waarom ouders hun kind laten adopteren, ook al zijn de ouders bekend. Wij hebben bv wel de ouder ontmoet en gesproken en allerlei vragen gesteld en dat was voor ons voldoende. Juist als de ouders niet bekend zijn is de vraag of de adoptie wel legaal is, omdat de ouders geen toestemming hebben gegeven. Juist het zien van de ouders en praten met ze helpt je met allerlei vragen, ook voor de kinderen. Wij vonden het in ieder geval waardevol dat wij ze gezien hebben.
Daarnaast moet je in afrika afdingen, omdat dat gewoon is. iedereen doet dat. Vaak betaal je al blanke de hoofdprijs in hun ogen en is de normale prijs een faktor 10 lager! Ik heb vaak genoeg afgedingd op spullen, ook al ging het maar om een paar cent. Anders kocht ik het gewoon niet.
Als 10 birr een gewone prijs is voor een rit moet je niet meer betalen. Je kan iemand wel veelst te veel geld geven, maar vaak kunnen die mensen niet met veel geld omgaan of ze worden beroofd, ontstaan ruzies ivm jaloerzie, etc.
Bedelaars gaf ik per defintie niks, en ik kwam ze vaak genoeg tegen. Zo bouw je namelijk geen land op. Helaas zijn er genoeg mensen die dat wel doen, want anders zouden ze niet bedelen maar werken. Mensen moeten werken, niet bedelen.
Over het voorbereiden over de cultuur en gewoontes ben ik het wel met je eens, maar ik heb me daar wel vaker over verbaasd hoe slecht adoptieouders zicht voorbereiden en hoeveel eisen ze stellen aan de kinderen in NL.
Zoé

13-05-2013 11:05

@mirjam1
Ik heb de (korte) documantaire gezien en ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden! Altijd fijn dat sommige mensen de moeite nemen om een goed betoog neer te zetten.
Zoé

13-05-2013 11:18

> Bedelaars gaf ik per defintie niks, en ik kwam ze
> vaak genoeg tegen. Zo bouw je namelijk geen land
> op. Helaas zijn er genoeg mensen die dat wel doen,
> want anders zouden ze niet bedelen maar werken.
> Mensen moeten werken, niet bedelen.
>
> @ flap
Ik was wel altijd iemand die, jammer genoeg?, af en toe geld gaf. Dit is compleet off topic. Maar : “ mensen moeten werken, niet bedelen”. ??!!
Gelukkig hebben ze in veel Afrikaanse landen een fantastisch sociaal vangnet, goede werkgelegenheid voor iedereen , een goed wegennetwerk om de economie te stimuleren en vooral baantjes voor het oprapen. Belachelijk dat mensen er vrijwillig voor kiezen om te gaan bedelen!
En ja dit is cynisch bedoeld ….
flap01

13-05-2013 11:57

klopt helemaal en hoe zorg je ervoor dat een land zich neit ontwikkeld? Juist ja, door maar gratis geld weg te geven, zodat mensen niet hoeven te werken….
Maar goed, dit is geheel off-topic en ik ga hier niet meer verder op in.
Mirjam1

13-05-2013 13:27

Je hebt de lange versie niet gezien begrijp ik? Maar goed: het was ook het oordeel van de documentairemaakster op de Deense tv.
Tja. Ik zou het persoonlijk niet kunnen en zou deze specifieke ouders voorzien hebben van aidsremmers. Zo zijn er allerlei verschillende manieren om dit te belichten. Deze ouders hadden iig geen toestemming gegeven om het contact tussen hen en de kinderen volledig te verbreken. Zie mijn link van indiegogo: zo zijn er dus talloze. Vanwaar de onderstreping trouwens?
Mensen moeten werken, niet bedelen: je maakt vast een grapje… het gaat hier om 41 cent (overigens niet alleen voor de rit maar ook het sjouwen van de koffers, daar ging de “discussie”over), beste flap… door Denen die net uit een vliegtuig komen…
Als ze zich voorbereid hadden en het beste met Masho voor hadden gehad, hadden ze toch iig de “therapeut” van repliek kunnen dienen niet? En een andere in kunnen schakelen?
Mirjam1

13-05-2013 13:33

Wat is je professie?
flap01

13-05-2013 15:24

Jawel, maar dan nog vind ik het niet gepast om zulke uitspraken te doen over mensen op deze korte documentaire.
Je moet mensen betalen voor hun diensten… Dat de prijzen lager liggen in sommige landen maakt niet dat je maar meer moet betalen. Wellicht is die 10 birr nog aan de hoge kant….
Met bedelen bouw je geen land op. Als je mensen gratis geld geeft worden ze lui en gaan ze helemaal niet werken. Vroeger gaf de westerse wereld als ontwikkelingshulp marg ewoon geld weg, maar gelukkig hebben we daarvan geleerd. Hulp is alleen goed op structurele wijze, dus mensen zelfvoorzienend maken, anders is het een bodemloze put.
Jij schreef dat je niet wilt adopteren als de ouders bekend zijn. Ik zou het juist niet willen, omdat er geen ouderlijke toestemming dan is gegeven. 1 van mijn eisen was juist om de ouders te zien en te spreken. Mijn mening is juist dat zolang er geen ouders in het spel zijn, je geen goede adoptie kan doen omdat je dan niet weet of de ouders hebben ingestemd. Wat moet je dan zeggen als je kind groot is: “Je ouders weten niet dat je hier bent… ze zeggen dat ze dood (of weggelopen, of onbekend, wat het ook is) zijn, maar zeker weten doe ik dat niet?”
Dat lijkt me toch niet? Beter is om te zeggen dat je de ouders ontmoet hebt, gepraat hebt, etc… Zo kan je ook achter standaard gebruiken komen.
In het geval van deze specifieke adoptie zou ik als adoptieouder ook vraagtekens hebben trouwens vanwege de redenen die jij gaf.

Mercy mercy

pepe

flap01

Mirjam1

flap01

Zoé

Zoé

flap01

Mirjam1

Mirjam1

flap01