Volgens mij is het van geen enkel persoon, en zeker niet van adoptieouders de intentie om adoptie te problematiseren. Integendeel, als adoptieouder hoop je (uiteraard) dat je kind over voldoende veerkracht zal beschikken (en probeer je je steentje eraan bij te dragen dat die veerkracht er is/komt) om een goed en gelukkig leven op te bouwen. Maar dat geadopteerd zijn, mag er wel zijn in mijn ogen, zonder dat het wordt afgedaan als militant gezever of koketteren met je adoptie. Mijn kinderen zijn geadopteerd, en daar zullen ze mee moeten leren leven. Da's geen etiket opplakken of stigmatiseren, dat is niet mijn kinderen behandelen alsof ze een trauma hebben opgelopen - dat is een gegeven, en een feit wat erkend dient te worden. Wat ik lees uit het verhaal van ‘geadopteerde’ is dat die ruimte er is geweest in de omgeving. En daar gaat het volgens mij om.
Groet,
Anja