Anneke,
Ik vind absoluut niet dat iemand buiten zijn draagkracht moet gaan adopteren, weet je als ouder zijnde zeker dat je bijv geen sn aankan dan moet je dit niet doen, sta er alleen wel bij stil dat een gezond kind, niet altijd gezond hoeft te blijven.
Waar ik wel echt een probleem mee heb is het adopteren van kinderen uit een land (VS) die in hun eigen land ook geadopteerd zouden kunnen worden, maar wat dus niet gebeurt omdat adoptie door buitenlandse ouders meer geld opbrengt.
In het Haags Verdraag staat duidelijk dat er eerst de mogelijk tot adoptie in eigen land onderzocht moet worden, daardoor is het inderdaad bijna niet meer mogelijk om uit de meeste landen een heel jong babietje te adopteren.
Behalve dan in de VS terwijl er daar genoeg ouders op een adoptiekindje wachten, als hier een goede verklaring voor is zou ik die graag willen horen.
Dag Anoniem,
Persoonlijk vind ik het vrij naief om te schrijven dat ‘'sommige kindjes niet eens stil staan bij hun adoptie’'. Ieder geadopteerd kind wat ik ken, iedere geadopteerde volwassene die ik ken (en dat zijn er bij elkaar heel wat) ‘staat stil’ bij zijn/haar adoptie. Dat de een het ‘'afgestaan worden’' beter kan scheiden van het ‘'geadopteerd zijn’' dan de ander en het geadopteerd zijn (uiteindelijk) als iets positiefs kan/zal ervaren, dan is ongetwijfeld een feit. Maar om het maar vast als hoopvol uitgangspunt te nemen - ik denk dat er inmiddels genoeg ervaringsverhalen, onderzoek en literatuur is wat uitwijst dat een adoptie je leven lang bepaalt, in welke zin dan ook.
Veel naiever dus dan dat een ouder kindje makkelijk is, of dat een SN wel meevalt - want ondanks het feit dat diverse mensen dat schrijven en hele groepen mensen het zo ervaren, wordt dit gemakshalve maar afgedaan als niet realistisch.
Nee, het is veel realistischer om een superjong gezond kindje te willen adopteren. Schei toch uit zeg.
De discussie beeindigen lijkt me uiterst zinvol, want je bent 'm kennelijk gestart om te horen dat er niks mis is met adoptie van zeer jonge kinderen uit de VS (waarbij de regels van het Haags adoptieverdrag niet worden gevolgd, waarbij advocaten financiele en morele druk uitoefenen op geboortemoeders), en nu daar wat haken en ogen aan blijken te zitten wordt de discussie je kennelijk te heftig. Misschien zinvol om eens na te denken waarom sommige mensen heftig reageren en je eens oprecht te verdiepen in de achtergronden van adoptie van zeer jonge kinderen uit de VS? Na te denken over hoe het zou zijn als Nederland adoptiekinderen naar het buitenland laat gaan omdat er meer voor betaald wordt?
Succes met de overdenkingen!
Groet,
Anja
M, jij weet dondersgoed dat er genoeg van die kleintjes uit de VS niet binnen de VS geadopteerd worden puur omdat heel veel mensen niet voor ze open staan, alleen maar omdat opa of oom of pappa of oma of tante of mamma crimineel is, kanker heeft gehad, te laag geschoold is geen blonde haren heeft etc etc.
Ik denk dat een ieder ergens wel weet dat het gewoon de vraag is die het aanbod creeert. Er zijn best mogelijkheden in de VS. Maar als interlandelijk ook een optie is en meer geld oplevert dan zijn de redenen makkelijk gevonden. Maar goed, houdt als ouder jezelf maar voor de gek, dat zal je niet meer lukken bij een puber die vragen gaat stellen en wil weten waarom die niet in het land van herkomst kon blijven. Die prikt zo door de argumenten heen, zeker over een jaar of 10-15 wanneer adoptie er nog weer heel anders uit zal zien en ze medegeadopteerde kritische leeftijdsgenoten ontmoeten.
En jij XYZ weet ‘dondersgoed’ dat amerikanen vanuit allerlei andere landen allerlei kinderen adopteren - kinderen uit China met ongelooflijke zware SN, kinderen met Down Syndroom uit Rusland, kinderen met HIV uit Afrika enz. enz. En die mensen zouden de AA kids uit de VS zelf niet willen adopteren, of een kind afwijzen omdat hun biologische ouders te laag geschoold zijn? Echt niet. Jij hebt het dan over de groep adoptieouders in de VS die grote bedragen neerleggen voor een blonde jonge baby, nog veel hogere bedragen die Nederlanders betalen voor gezonde gekleurde jonge babies.
Kom nou niet weer aan met dat verhaal dat De Amerikanen geen AA-kids willen…. (nog los van het feit dat ik ook mening lichtgekleurd jong kindje op foto's op weblogs heb zien staan…)
Groet,
Anja
Wellicht net zo naief;
denken dat het kiezen voor een baby geen gemis aan tijd met zich meebrengt; iedere adoptie start nu eenmaal ps op het moment van de adoptie en daarvoor zich altijd al een heel leven… Zelfs als het kindje maar 3 dagen oud is kan het al een levenslange last met zich meedragen.
denken dat het kiezen voor een baby risico's verkleind… de kans op hechtingsproblematiek is bij een baby niet per definitie kleiner dan bij een ouder kind. Het ligt aan wat een kind al heeft meegemaakt
denken dat kiezen voor nsn je behoedt voor medische problemen en zorgen. Ik ken diverse ouderparen die de ziekenhuizen plat lopen met hun nsn kind dat toch écht al voor een jaar bij hen kwam (maar ja, bij een aantal problemen zie je ook nog niks als een kind heel klein is…) en ik ken ook mensen die héél bewust voor nsn kozen en nu tegen de muur aanlopen omdat hechtingsproblematiek honderd malen zwaarder is dan heel veel sn.
Mijn kind met special need is vooral een kind; een prachtig, vrolijk meisje dat dat alle veranderingen in haar leventje met enorme veerkracht ondergaat en verschrikkelijk veel aan ons leven toevoegt.
En dat wil niet zeggen dat ik tegen de adoptie van jonge kindjes ben; ik gun het eigenlijk alle kinderen dat als ze dan toch geadopteerd moeten worden (want de mooiste mogelijkheid zou gewoon bij je ouders opgroeien zijn) dat het dan maar zo jong mogelijk gebeurt; niet eerst jaren in een tehuis hoeven wonen. Maar dat is vanuit het oogpunt van de kindjes. Vanuit het oogpunt van ons als adoptie-ouders; denk alsjeblieft héél goed na over je eigen motieven, wellicht speelt er onderhuids veel meer mee dan je van jezelf denkt… Durf kritisch te zijn naar je eigen wensen en grenzen én naar je eigen draagkracht. En als het willen van een zo jong en gezond mogelijk kindje voortkomt uit een verlangen naar he vervangen van iets wat er niet is…. niet doen. Als het voortkomt uit de wetenschap dat je niet meer kunt dragen…. niet doen. Als het voortkomt uit het jezelf voor de gek houden…. niet doen.
En als je alles hebt afgewogen volledig eerlijk bent geweest en er komt zo'n prachtig kindje op je weg op een manier waarvan je zeker weet dat die 110 % te verantwoorden is; er dan gewoon 200% voor gaan…. wat de leeftijd van een kindje dan ook is
Tijdje niet meer geweest maar ik zie dat dezelfde negatieve, soms zelfs agressieve toon nog steeds door bekende namen hier wordt gehanteerd. Er veranderd veel in adoptieland maar dit is blijkbaar een constante factor.
Het is schrijnend dat hier geen vragen mogen worden gesteld of andere meningen mogen worden geventileerd zonder dat je kop er af wordt gehakt. Het lijkt me dat ieder mens anders is, andere wensen, andere grenzen, andere mogelijkheden. Wat de een wel kan, kan de ander niet en soms worden keuzes zelfs bepaald door criteria waar je helemaal niets aan kunt doen. De meeste adoptieouders maken hun keuzes aan de hand van de mogelijkheden die ze hebben; vergunninghouder, land, leeftijden en zelfs SN.
Het is makkelijk een oordeel te hebben over mensen die je niet kent, keuzes van een ander te veroordelen als jezelf niet (meer) in die situatie zit, het is des te moeilijker je in die ander te verplaatsen, vragen te stellen en misschien zelfs wel wat begrip op te brengen.
Want laten we eerlijk zijn: het staat buiten kijf dat het belang van het kind voorop staat maar dit is niet het enige, het is ook van belang dat ieder individu diep in zijn hart kijkt naar wat hij/zij aan kan en aan wil en ik ben er van overtuigd dat ook de grootste schreeuwers dit op het een of andere moment ook hebben gedaan. Althans dat hoop ik… in het belang van het kind. En als dit niet zo is en deze ouders zijn inderdaad zo altruïstisch als ze zich voordoen, dan begrijp ik niet dat er een aantal kinderen nog zo lang op de sites van de vergunninghouders staan (HIV & verlamming, Down, zware ontwikkelingsachterstanden, doof), waarom daar geen handreiking doen?
Beste Chris,
Ooit hebben wij ook voor de keuze gestaan uit welk land onze kinderen zouden gaan komen. En ook destijds al vond ik het niet kunnen om een kind uit een eerste wereld land te gaan adopteren. Een land wat wel enorme aantallen kinderen, ook zwarte kinderen, binnenhaalt uit de hele wereld, zou niet voor die 30-40 kinderen die jaarlijks naar Nederland komen adoptieouders kunnen vinden (en die ettelijke tientallen die daarnaast nog naar Canada, Duitsland en nog een paar landen gaan)? Kom nou, dat gaat er bij mij niet in. Het zou naar mijn mening verboden moeten worden dat een land zowel adoptiekinderen vanuit het buitenland haalt, en naar het buitenland laat vertrekken. Wat mij betreft mag het Haags adoptieverdrag hierop worden aangepast.
De vraag die gesteld wordt is waarom men nou zo negatief is over adoptie uit de USA. Nou, daarom dus. Als er Nederlandse kinderen naar het buitenland zouden gaan, zou hier moord en brand geschreeuwd worden. Ik zou me in ieder geval doodschamen. Daarom vind ik dat een land als de USA geen kinderen naar het buitenland zou mogen laten gaan.
En dat mensen die keuze toch maken, om welke reden dan ook, is begrijpelijk. Die keuze is er. Maar daarom mogen mensen die het niet met die keuze eens zijn ook wel zeggen waarom ze dat niet zijn. Dat heeft niets met negativiteit te maken, maar met vrije meningsuiting.
Meta
Het is jammer als altruisme en realisme worden verward. Wij zijn in ieder geval geen altruisten. verre van dat. Maar wij hebben ons de afgelopen jaren wel gerealiseerd mede door eigen ervaringen over achtergronden van een van onze kinderen maar ook door hetgeen middels onderzoek naar boven is gekomen, dat er zo veel mis kan zijn met adoptie en dat de keuzen die adoptieouders (denken te kunnen) maken daar een flinke rol in spelen. Een gewaarschuwd mens telt voor 2. We weten nu zoveel meer dan 10 jaar geleden. Daarnaast hebben ook wij ons juist door een aantal aansprekende mensen die de adoptie van kinderen met een sn met de nodige passie onder de aandacht hebben gebracht ons gerealiseerd dat er geen verschil is en dat als je denkt een adoptiekind op te kunnen voeden je al datgene in huis moet hebben dat nodig is voor de adoptie van een kind met een sn. Dat je niet voor alle sn's open staat kan ik overigens goed begrijpen. Maar dat je “kiest” voor een kindje met een sn is niet altruistisch maar realistisch en je hoeft er naast de eigenschappen die je toch al nodig hebt als ouder niet veel extra's voor te hebben denk ik. Ik heb in ieder geval nog niet geconstateerd dat wij veel extra's hebben, wij zijn heel gemiddelde ouders gok ik (redelijk zorgeloos en vrolijk en veerkrachtig van aard zijn helpen wel denk ik).
Okay, wij gaan genieten van de zon. Ik hoop dat jullie dat ook doen;-)
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's